آموزش عالی و سرمایه اجتماعی

یکی از سیاست های مهم اجتماعی و فرهنگی در بیشتر کشورها می تواند ساخت و تولید سرمایه اجتماعی از طریق آموزش منابع انسانی باشد. سیستم های آموزش عالی می توانند با بهره گیری از مفروضات سرمایه اجتماعی و فراهم­آوری فرصت های آموزشی برای همه گروه های اجتماعی زمینه مناسبی را برای رشد فرهنگی و اجتماعی و اخلاقی آنان در حوزه های مختلف عمومی فراهم آورند. بی تردید، اگر این سیاست اجتماعی در برنامه ریزی درسی آموزش عالی در نظر گرفته شود، آثار و نتایج اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی فراوانی را به همراه خواهد داشت. لذا، در این مقاله، سعی شده است تا میزان برخورداری دانشجویان از سرمایه اجتماعی و ابعاد آن بررسی شود. روش این تحقیق، توصیفی از نوع پیمایشی است و نمونه پژوهش نیز از بین دانشجویان دانشگاه­های شمال کشور (مازندران، گیلان و گلستان) انتخاب شده است. نتیجه این تحقیق نشان می­دهد که میزان برخورداری دانشجویان از سرمایه اجتماعی بالا نبوده و افزون بر این، تحصیل در آموزش عالی هم تأثیر در خور توجهی در افزایش سرمایه اجتماعی نداشته است.